Homeofarm – Bulk Biotech Lab Suppliers

Autoimmunologiczna proteinoza pęcherzyków płucnych (aPAP) jest rzadką miąższową chorobą płuc charakteryzującą się gromadzeniem się surfaktantu w drogach oddechowych z wysokim poziomem przeciwciał czynnika stymulującego tworzenie kolonii granulocytów i makrofagów (GM-CSF) we krwi.

Choroba prowadzi do hipoksemicznej niewydolności oddechowej. Płukanie całego płuca (WLL) jest uważane za terapię pierwszego rzutu, ale procedura może być dość wymagająca, szczególnie dla dzieci . Ostatnio opisano alternatywne opcje leczenia wziewnym GM-CSF, ale nie ma zgody co do standardowego leczenia. Opisujemy tutaj wyjątkowy przypadek 14-letniego pacjenta, u którego z powodzeniem leczono WLL, a następnie inhalacje molgramostymem – nowym rekombinowanym ludzkim GM-CSF (rhGM-CSF).

Mielokateksja jest bardzo rzadką postacią przewlekłej dziedzicznej neutropenii wynikającej z upośledzenia mechanizmu uwalniania neutrofili w szpiku kostnym.

Rekombinowane ludzkie czynniki stymulujące tworzenie kolonii granulocytów i makrofagów (molgramostym) i granulocytów (filgrastym, lenograstym) uwalniają dojrzałe granulocyty ze szpiku kostnego. Opisujemy 43-letnią kobietę cierpiącą na mielokateksję, u której bezwzględna liczba neutrofili waha się między 0,03 a 1,35 × 109/l. W okresie przed wprowadzeniem cytokin pacjent miał ponad 80 poważnych epizodów zakaźnych.

• Od 1991 roku infekcje u tego pacjenta leczy się cytokinami podawanymi w połączeniu z antybiotykami. Początkowo otrzymywała podskórnie molgramostym w dawce dobowej 5 μg/kg, co stymulowało uwalnianie granulocytów ze szpiku kostnego, umożliwiając w ten sposób skuteczne leczenie infekcji.
• Po rozwoju nadwrażliwości molgramostym zastąpiono filgrastymem. W końcu lenograstim został poddany próbie. W przypadku wszystkich trzech cytokin liczba neutrofili u pacjenta zawsze osiągała prawidłowe wartości już po 4 godzinach od podskórnego podania leku w dawce 5 μg/kg, najwyższe poziomy neutrofili zmierzono po 24 godzinach od wstrzyknięcia, a liczba neutrofili ponownie blisko wartości wyjściowej 72 godziny po zabiegu.
• Niewielka neutropenia wystąpiła 48 godzin po zastosowaniu filgrastymu. Uważamy, że wszystkie trzy cytokiny są równie skuteczne w zwiększaniu liczby neutrofili we krwi żylnej pacjentów z mielokateksją.
• Zastosowanie kombinacji G-CSF i GM-CSF w porównaniu z samym G-CSF po cyklofosfamidzie (4 g/m2) porównano w dwóch randomizowanych badaniach III fazy, obejmujących 120 pacjentów.
• W badaniu A 60 pacjentów otrzymywało 5 x 2 μg/kg/dzień G-CSF i GM-CSF w porównaniu z 5 μg/kg/dzień G-CSF. W badaniu B 60 pacjentów otrzymywało 2,5 x 2 μg/kg/dobę G-CSF i GM-CSF w porównaniu do samego G-CSF (5 μg/kg/dobę). W celu zebrania co najmniej 5 x 10(6)/kg komórek CD34 w maksymalnie trzech wielkoobjętościowych leukaferyzach (LK), w badaniu A przeprowadzono 123 LK, wykazując znacznie większą liczbę pacjentów osiągających 10 x 10(6 )/kg komórek CD34 (21/29 w ramieniu G+GM-CSF vs 11/27 w ramieniu G-CSF, p=0,00006).
• W badaniu B wykonano 109 LK z podobnymi wynikami (10/27 vs 15/26, p=0,003). W obu badaniach całkowity zbiór komórek CD34/kg był dwukrotnie wyższy w grupie G-CSF plus GM-CSF (18,3 x 10(6) w badaniu A i 15,85 x 10(6) w badaniu B) niż w grupie G- Grupa CSF (9 x 10(6) w badaniu A i 8,1 x 10(6) w badaniu B), istotna różnica obserwowana tylko w przypadku szpiczaka mnogiego, bez istotnej różnicy pod względem zmobilizowanych komórek szpiczaka między G-CSF i GM- Grupy CSF.

Przeprowadziliśmy prospektywne randomizowane badanie kliniczne w celu oceny skuteczności mobilizacji filgrastymu, lenograstymu i molgramostymu po schemacie chemioterapii specyficznym dla choroby.

Mobilizacja składała się z dużej dawki cyklofosfamidu w 45 przypadkach (44%) i cisplatyny/ifosfamidu/etopozydu lub winblastyny ​​w 22 (21%), a następnie randomizacji do filgrastymu lub lenograstymu lub molgramostymu w dawce 5 μg/kg/dobę. Zrandomizowano stu trzech pacjentów, a 82 (79%) wykonało aferezę. Czterdziestu czterech (43%) pacjentów było poddanych chemioterapii, podczas gdy 59 (57%) było wstępnie leczonych. Przeprowadzono medianę liczby jednej aferezy na pacjenta (zakres 1-3). Mediana liczby komórek CD34+ uzyskanych po mobilizacji wyniosła 8,4 x 10(6)/kg w ramieniu filgrastymu w porównaniu z 5,8 x 10(6)/kg w ramieniu lenograstymu i 4,0 x 10(6)/kg w ramieniu molgramostymu (P =0,1).

Zaobserwowano statystycznie istotną różnicę dla mediany liczby dni podawania czynnika wzrostu na korzyść lenograstymu (12 dni) w porównaniu z filgrastymem (13 dni) i molgramostymem (14 dni) (P<0,0001) oraz dla podgrupy pacjentów chemonaive (12 dni). dni) w porównaniu z pacjentami wcześniej leczonymi (14 dni) (P<0,001). Podsumowując, wszystkie trzy czynniki wzrostu były skuteczne w mobilizowaniu komórek progenitorowych krwi obwodowej bez statystycznie istotnej różnicy między liczbą komórek CD34+ a różnymi schematami, a czas do aferezy jest prawdopodobnie zakłócony przez różne schematy mobilizacji.

Celem tego niekontrolowanego, prospektywnego badania klinicznego było zbadanie skuteczności i bezpieczeństwa podawania molgramostymu pacjentom z ciężką sepsą.

Badanymi byli 20 krytycznie chory, mechanicznie wentylowani pacjenci z ciężką sepsą na uniwersyteckim oddziale intensywnej terapii (OIOM). Molgramostim 300 μg sc podawano co 12 godzin przez 3 dni. Leczenie ciężkiej sepsy było również stosowane zgodnie ze wskazaniami medycznymi. Żadne zdarzenia niepożądane (kliniczne lub chemia surowicy) nie zostały uznane za związane z lekiem. Temperatura (p = 0,334) i wskaźnik PaO2/FiO2 (tętnicze ciśnienie tlenu/frakcja tlenu wdechowego) (p = 0,178) nie uległy istotnej zmianie. Całkowita liczba leukocytów i neutrofili znacznie wzrosła (p < 0,001) podczas podawania leku.

Uproszczona skala oceny ostrej fizjologii II (SAPS II) nie była istotnie podwyższona (p = 0,955), ale wystąpił statystycznie istotny spadek (p = 0,006) w wyniku oceny niewydolności narządów związanych z sepsą (SOFA). Prawdopodobieństwo zgonu nie różniło się statystycznie w porównaniu ze śmiertelnością w 28. dobie i śmiertelnością ogólną (odpowiednio p = 0,238 i 0,700). Wystąpiły statystycznie istotne spadki (p < 0,01) czynnika martwicy nowotworu alfa (TNF-alfa), TNF-RII i interleukiny-2 (IL-2) oraz wzrost poziomu TNF-RI między rozpoczęciem badania a dniem 3 Średni czas pobytu na OIT wynosił 40,2 +/- 7,7 dnia.

Podsumowując, podawanie molgramostymu może nie wpływać na chemię surowicy i wskaźnik PaO2/FiO2, może obniżyć wynik SOFA, ale nie daje znaczących korzyści klinicznych pod względem wyników leczenia pacjentów w porównaniu z prawdopodobieństwem zgonu. Może również wpływać na poziomy kompleksów TNF-alfa, TNF-RI i TNF-RII w surowicy. Zmiany te można przypisać naturalnemu przebiegowi klinicznemu sepsy lub zastosowanej terapii